બે ગીત ~ સંજુ વાળા

૧.   જૂઠાણાંની જુગતિ….!

જૂઠાણાંને હોય નહીં કાંઈ જુગતિ !
જે કૈં બોલે એના થાશે તોલ-મોલ
પણ કરવી પડે પ્રયુક્તિ..!
જૂઠાણાંને હોય નહીં કાંઈ જુગતિ !

વાનરને મળી જાય વળગણી
છુટ્ટા હાથે ભરે છલાંગો,
વાતે, વ્યવહારે રહે ફોરા
ભોં મસ્તક આકાશે ટાંગો;
લાગ મળે ત્યાં જંતરમંતર સાધી
વહેંચે મરણ પહેલાં મુગતિ !
જૂઠાણાંને હોય નહીં કાંઈ જુગતિ !

પહેલાં પસંદ કરે પાઘડી
પછી શોધવા નીકળે માથું,
ન ધણિયાતું ભાળે ત્યાં જઈ
બંધાવે ભવભવનું ભાથું;
કહેવા-કથવાજોગ જડે નહીં
ત્યાં કરે ઊંહકારે… ઊંહકારે…ઉક્તિ!
જૂઠાણાંને હોય નહીં કાંઈ જુગતિ !

૨.   શોધ……!

કહ્યું  કરે કૂકડાનું,  એવા  સૂરજની  કરવા નીકળ્યા રે શોધ !
જરૂર પડે ત્યાં ઊગી આવે, કહો તે રીતે કરે સકળ સંબોધ !

અમાસ સામે લાવી, કીધું દેખાડી દો
આને  કેવી હોય મરદની ત્રેવડ,
બહુ મથામણ  કરી, કહી જેહાદ પરંતુ
જડસુણી ઊખડી ના એકેય જડ;

પછી અક્કરમી બદલે પાણીદાર પોંખવા કડક થયો અનુરોધ !
રદબાતલના  મર્યા  મોતિયા,  અંગેઅંગ  વ્યાપ્યો  કાળો ક્રોધ !
કહ્યું  કરે  કૂકડાનું,  એવા  સૂરજની  કરવા  નીકળ્યા  રે  શોધ !

કરે ખેપિયા ખાંખાકોળા, ક્યા ખમતીધર
માથે સમળી કદી ન ફરતી ચક્કર,
કોને છે વરદાન કે  આંગળી ચીધ્યે
ફાટી પડતાં અંધારાંના  દરિયા નક્કર;

જરા, મરણને જાંચે નહીં, એને શું લાધે અવનિના અવબોધ !
મચી પડી  પોતાનો  કક્કો  કૂટે, એનો શું વિવાદ, કે વિરોધ !
જરૂર પડે ત્યાં ઊગી આવે, કહો તે રીતે  કરે સકળ સંબોધ !

– સંજુ વાળા