ચૂંટેલા શેર ~ મનોજ ખંડેરિયા (જુલાઇ ૬, ૧૯૪૩ – ઓક્ટોબર ૨૭, ૨૦૦૩)

એવી રીતે પ્રવાસની ક્ષણ ઓગળી જશે
પગલાં બનીબનીને ચરણ ઓગળી જશે
*
ઘડો કાંઠે ભરવાને આવી ચડેલી
હવાનું ઝીણું વસ્ત્ર ખેંચ્યા કરે જળ
*
એ પીંછું કે જે આંગણે ખૂણે પડ્યું રહ્યું
માંડીને આંખ બેઠું છે વૃક્ષોની ડાળ પર
*
આંજો નયનમાં સાંજનું ભગવું ગગન હવે
શોભે ન આજ આપણે શણગાર શબ્દનો
*
માન તો તારી ઉદાસીમાં બધે
હું જ ફરતો હોઉં છું કાયા વગર
*
સાંજે સમયને ચાંચમાં લઈ હારબંધ ચૂપ
પારેવાં બેસી જાય છે વીજળીનાં તાર પર
*
પ્રતિબિંબ કોઈ રૂપનું મારામાં નહિ મળે
હું તો સમયના આયનાની એક તિરાડ છું
*
ગાયોનું વૃંદ જાય પછી સાંજે સીમમાં
બાકી વધેલ તેજને ચરતું રહે તિમિર
*
ઊતરો તમે તો સાવ દબાતે પગે જજો
જાગી જશે એ નીર જે ઊંઘે છે વાવમાં
*
નથી કાં કોઈ પણ પડકારતું એને જરી
ગલીમાં ચાંદની શકમંદ હાલતમાં ફરે
*
ખબર ચાડિયાને પડે ના જરા પણ
વિહંગ ચાંચમાં એમ લઈ જાય ખેતર
*
અર્થોની અપ્સરાઓ બધી ક્યાં ગઈ કહો?
ઝાંખો હવે પડી ગયો વૈભવ અવાજનો
*
આકાર, રંગ, સ્વાદ ન જ્યાં કોઈ ચીજને
જેને સીમાઓ છે જ નહીં એવું સ્થળ હતું
*
મૂકી પંથમાં સાવ પગલાંને એકલ
જુઓ જન્મદાતા ચરણ ભાગી છૂટયાં
*
ચાંદની રાતે કોઈ મારામાં
એમ ટહેલે કે હું અગાસી છું
*
આંકડા વાગોળ થઈ ઊડી જતા
રાત જ્યારે ઘર કરે ઘડિયાળમાં
*
તમે કોઈ ચાંદરણાં પર કાન મૂકો
જતા સૂર્યનો એમાં સંભળાય પગરવ
*
રાસ રમતાં જે કદી ખોવાઈ ગઈ
એ સમયની મુઠ્ઠીમાંથી નથ મળે

~ મનોજ ખંડેરિયા